Dzisiaj o godz.  11.00 na Zamku Sułkowskich będą królować wiersze i słowa. Jednym z gości będzie bielski poeta Jan Picheta.

Krakowski Salon Poezji, tym razem będzie okazją do celebrowania  35-lecia  Oddziału Śląskiego Stow. Pisarzy Polskich. Gośćmi specjalnymi będą a może raczej gospodarzami będę   prezes oddziału dr Jolanta Trela-Ptaszyńska z Katowic, zastępca prezesa Leszek Nowara z Gliwic i bielszczanin  - sekretarz Jan Picheta. Nasze miasto będzie reprezntował ten ostatni. Jan Picheta to człowiek wielu talentów i profesji. Absolwent polonistyki Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, trener piłki nożnej, dziennikarz, animator kultury.  Pomysłodawcą i jurorem najstarszej imprezy literackiej dla dzieci i młodzieży w Polsce – Ogólnopolskiego Przeglądu Dziecięcej i Młodzieżowej Twórczości Literackiej „Lipa”. Autor pięciu tomów wierszy, książki krytyczno-literackiej i czterech książek reporterskich jest znany i ceniony w środowisku literackim.

Tomasz Jastrun o jego poezji pisał tak: – Wiersze Jana Pichety bywają delikatne, można nawet powiedzieć kobiece, ale zarazem są jak najbardziej męskie, czasami nawet brutalne. Ta gra delikatności i mocy odbywa się czasami w jednym utworze... Autor lubi krótkie wiersze, stąd liczne miniaturki w stylu haiku, czasami z próbą dowcipu i ironii...

 A Marta Trzeciak w swojej recenzji  pisała o bielszczaninie i jego rymach : Jan Picheta jest poetą sensu. Z zasady nie używa przesadnej ilości słów. Do gołego sensu dochodzi drogą eliminacji słów, których może być za dużo. W efekcie w jego wierszach znaczy każdy wers i każdy składnik wersu. Razem tworzą całość, która uderza jak kamyk w skroń. Celnie i ostrzegawczo. Osiągnięcie takiego efektu jest możliwe tylko przy bezwzględnej świadomości celu, do którego się zmierza. Żeby tak pisać, potrzeba jasnego spojrzenia i wielkiej dyscypliny.  

 Poniżej klika strof autorstwa Jana Pichety

 urok tak rzadko spotykany

jesteś dziełem sztuki

dziewczyna z perłą

ludzie na moście

przydrożny piesek

***

rozbieram cię ze wszystkich fatałaszków

paznokci skóry żył 

stoję przed twoją nagą duszą

spowiadam się czemu grzeszyłem

tak mało

***

poranne rany 

które zadały mi kotki

ta dzika i ta domowa

tak bardzo podobne 

nic dziwnego

moja krew

***

nie wpadłem ci w oko głęboko

przy brzegu ocean nawet

jest do kostek

***

gdy odchodzisz

trzymam w dłoni już tylko

porwane palce wiatru